They shall not grow old as we that are left grow old
Age shall not weary them, nor the years condemn
At the going down of the sun, and in the morning
We will remember them

Geoff Bent. Roger Byrne. Eddie Colman. Duncan Edwards.
Mark Jones. David Pegg. Tommy Taylor. Liam Whelan.
The Flowers of Manchester

The sung version.

They shall not grow old as we that are left grow old
Age shall not weary them, nor the years condemn
At the going down of the sun, and in the morning
We will remember them

Geoff Bent. Roger Byrne. Eddie Colman. Duncan Edwards.
Mark Jones. David Pegg. Tommy Taylor. Liam Whelan.
The Flowers of Manchester

The sung version.

The Republik of Mancunia comments on the poll done on the official United website which while not without all merit has Ryan at no 1, Ronaldo at 5, Scholes at 6, Becks at 7 and Wayne Rooney of all people at 10.

Oh well, voted for by kids and all that, but even the kids should know their history. Here’s my go at a top 10 in chronological order:

Roberts, Meredith, Edwards, Charlton, Law, Best, Robson, Cantona, Giggs, Ronaldo

Of those, Ronaldo is possibly the biggest question mark, since while certainly one of the best players to ever pull on the red shirt, he wasn’t here as long as some of the others. But in the end, he won us several titles and the Champions League and lit up Old Trafford, so in he goes.

As for Edwards, if Sir Bobby says he’s the greatest player he’s ever seen, that’s enough for me.

Ask me to pick my Top 3… I would have to say Best, Cantona, Edwards.

They shall not grow old as we that are left grow old
Age shall not weary them, nor the years condemn
At the going down of the sun, and in the morning
We will remember them

Geoff Bent. Roger Byrne. Eddie Colman. Duncan Edwards.
Mark Jones. David Pegg. Tommy Taylor. Liam Whelan.
The Flowers of Manchester

The sung version.

They shall not grow old as we that are left grow old
Age shall not weary them, nor the years condemn
At the going down of the sun, and in the morning
We will remember them

Geoff Bent. Roger Byrne. Eddie Colman. Duncan Edwards.
Mark Jones. David Pegg. Tommy Taylor. Liam Whelan.
The Flowers of Manchester

Í kvöld er ég óumræðilega hamingjusamur.

Morguninn eftir meistaratitil er sætur. 10 titlar fyrir Sörinn og Ryan, og Scholes með átta ef mér skjátlast ekki og þar með búinn að jafna Hansen og Neal. Sætt að okkar titlahæstu menn eru sóknarsnillingar en hjá Liverpool eru það varnarmenn… segir svolítið, kannske.
Þegar litið er fjögur ár aftur í tímann byrjuðum við tímabilið með leik á móti Chelsea sem tapaðist naumlega, 0-1. Miðjan þann dag var Fortune, Miller, Djemba-Djemba og Giggs. Scholes og Alan Smith voru frammi og Keane í vörninni ásamt O’Shea, Silvestre og Gary Neville. Tim Howard var í markinu. Saha og van Nistelrooy voru meiddir og bekkurinn var Ricardo, Phil Neville, Bellion, Richardson og Forlan.
Það er fátt sem sýnir jafn vel hversu stórfenglegt uppbyggingarstarf hefur verið unnið síðan. Af þessum eru Giggs og Scholes enn í fremstu röð, O’Shea varamaður, Silvestre og Che Neville spila ekkert vegna meiðsla þetta árið og Saha er bara Saha. Aðrir eru farnir.
Ronaldo var kominn en spilaði ekki þennan leik og nokkrum vikum síðar var Rooney keyptur. Það tók tvö Chelsea sigurtímabil til að brjótast út úr púpunni og fjórða stórlið SAF er orðið raunin. Núna þarf bara smiðshöggið, sigur í Moskvu.
En hvað sem hver segir, þegar ég verð beðinn um besta byrjunarliðið sem sent hefur verið út á völlinn til að sigra og spila ‘the United way’ er enn langt í að þeir Schmeichel, Parker, Irwin, Bruce, Pallister, Keane, Ince, Kansjelskís, Giggs, Cantona og Hughes missi heiðursæti sitt í mínum huga.

Alltaf einhvern veginn svo að ef ég trassa í 2-3 daga að skrifa um eitthvað sem gerðist, þá endar það svo að ekkert er skrifað.
En síðasta helgi var hreinlega of skemmtileg til að hún sleppi við að vera fest á blogg. Hún byrjaði á stórfínu vinnupartíi upp við Elliðavatn á miðvikudegi. Partíið var síðan ekki verra fyrir það að Liverpoolarar voru ekki frá sér af gleði allt kvöldið, en þeir voru samt ekkert að skemmta sér neitt minna fyrir vikið. Ég tók skynsama ákvörðun, var á bíl og var því ferskur sem fjóla daginn eftir, 1. maí, og brá mér í Víkina til að taka þátt í árlegri fjölskylduhátíð, sem í þetta sinn var viku fseinna en venjulega og var byrjunin á þriggja daga afmælishátíð. Afmælissýningin sem ég tók smá þátt í að setja upp var opnun og er hún sérlega flott, allir hvattir til að sækja hana, opin næstu 2 mánuði í kjallara Víkurinnar.
Á föstudaginn var síðan afmæliskvöldverðurinn. 500 Víkingar fylltu aðalsal Hilton Nordica og skemmtu sér stórkostlega. Þetta verður til að setja aukinn kraft í félagslíf Víkings því Víkingar finna hvað er gaman þegar við komum saman.
Aftur var ég á bíl og kom sér vel því laugardagurinn var langur, hófst með United sigri á West Ham, síðan enn og aftur í Víkina þar sem haldinn var hátíðafundur þar sem megindagskráin var heiðrun alla þeirra mörgu Víkinga sem hafa unnið óeigingjarnt starf fyrir félagið. Ég hef sum af þeim grunuð að vera að vinna með fleiri stundir í sólarhringnum en við hin, slík er eljusemin.
Frá Víkinni var haldið beint í partí ársins. 20 ára stúdentsafmælið var tekið með trukki og dýfu, flott forpartí og æðisleg veisla í Viðey. Stuðið var sem aldrei fyrr og árin, sem þó íþyngja fæstum, hrundu í burt og það var tjúttað fram á nótt. Ég veit að það var ekki nokkur þarna sem ekki skemmti sér stórkostlega.
Eftir stuttan rúnt í miðbænum hélt heim, þreyttur og glaður.
Bónus helgarinnar var að með sigri í umspili komst FC United of Manchester enn upp um deild. Nú fer þetta væntanlega að verða erfiðara. Hinn FC bloggari Íslands er nú þegar búin að minnast á þennan sigur, en því miður fyrir hana og aðra stuðningsmenn Halifaxhrepps lítur út fyrir að greiðslustöðvunin sé einungis stoppistöð á leið í gjaldþrot og að lið sem fyrrum var ástsælt á Íslandi muni brátt heyra sögunni til.
En brátt verður kominn tími til að gleyma kröggum neðrideildarliða í bili og horfa á ríku liðin og vona að United standi uppi sem meistarar eftir tæpa fjóra tíma!

Follow, follow, follow
Cos United are going to Moscow
There’ll be thousands of Reds
and they’ll be pissed off their heads
Cos United are going to Moscow

Níu ár eru langur tími. Vill einhver redda mér ferð?

Eftir þennan ömurlega leik minna mann í gær og sanngjörn, en blóðug úrslit hef ég ekki einu sinni fengið mig til að lesa um hann í blöðunum og set strik undir hann hér með.
His vegar endaði FC United of Manchester í öðru sæti í sinni deild og er komið í umspil um sæti í 7. deild (Unibond Premier League). Um tíma leit út fyrir að liðið næði ekki umspilssæti en hlutirnir breytast skjótt og eftir sigur Woodley Sports á Bradford Park Avenue fyrir 10 dögum var meira að segja möguleiki á ná efsta sætinu af þessu sögufræga Bradford liði. Woodley Sports var einmitt liðið sem ég sá FCUM gera jafntefli við í haust. En Woodley voru ekki búnir, FCUM gerði jafntefli við þá á miðvikudag og þrátt fyrir sigur í gær var BPA stigi á undan þegar upp var staðið. Woodley endaði hins vegar í næst neðsta sæti.
Undanúrslitaleikurinn verður á miðvikudag og úrslitaleikurinn á laugardag.

Handknattleiksmenn Víkings færðu félaginu frábæra gjöf í gær og tryggðu sæti okkar í efstu deild næsta vetur. Ekki síðri gjöf var fjölmennið sem var vil leikinn þó að ekki næði ég að vera þar á meðal.
Síðan heldur íþróttaspennan áfram, eftir 45 mínútur reynir United að tryggja sér meistaratitilinn með því að verða fyrsta liðið í nær fjögur ár að vinna á Stamford Bridge. Best að vera ekkert of bjartsýnn fyrir það!

Já, það marraði rækilega í afturendanum á barstólnum á Glaumbar í gær. Eins og ég sagði var ég stressaður fyrir, enda hefur líklega enginn markmaður átt jafnoft stórleiki gegn United og Brad Friedel. Þoli hann ekki! En bráðnauðsynlegt stigið hafðist og enn er þetta í okkar höndum. Sumsé (til að skýra færsluna ef ég les þetta eftir 5 ár) Blackburn 1 – United 1.
Nennti svo ekki á Berserkjakvöld í gær, tsjillaði heima. Svo er fólk að koma í mat á eftir, einfalt og indverskt er á dagskránni, ef ég sprengi ekki grillið í loft upp, þ.e.a.s.

They shall not grow old as we that are left grow old
Age shall not weary them, nor the years condemn
At the going down of the sun, and in the morning
We will remember them

Geoff Bent. Roger Byrne. Eddie Colman. Duncan Edwards.
Mark Jones. David Pegg. Tommy Taylor. Liam Whelan.

The Flowers of Manchester:

Minningarsíða MUST
Minningarsíða opinberu heimasíðunnar
Minningarathöfn á Old Trafford er í dag frá 14:30, beint á MUTV, sem er óruglað í dag, bæði fyrir þá sem hafa Sky og líka hér á netinu. Dagskrá dagsins á MUTV er hér.

Auðvitað er titillinn ýktur, en ég er ekki frá því að þetta sé eitt frábærasta mark allra tíma.

Hef ekki séð þetta í bráðum 23 ár, en plaggat af Hughes í loftinu að skora var upp á vegg hjá mér á Hávallagötunni þangað til ég flutti held ég bara. Allavega eitt síðasta fótboltaplaggatið sem ég tók niður. Hann er líka eini karlmaðurinn sem ég hef séð ástæðu til að dást að lærunum á. Enda nýtti hann þau til góðra verka. “Not a great goalscorer but a scorer of great goals” eins og þar segir. Gaman að þetta sé loksins komið á YouTube.

Held ég hafi séð fjórar greinar í gær og morgun um að ‘United stefni hraðbyri að titlinum’. Er hægt að biðja um meira óheillamerki? West Ham á mikið inni hjá okkur, hafa gert okkur ófáa grikki í gegnum tíðina. En deildin verður hörkuspennandi, spái því að fjögur lið verði í toppbaráttunni a.m.k. fram í mars og allt of snemmt að slátra kjúklingnum.
Eins og venjulega hef ég lítið um annað en íþróttir að segja. Jólin voru róleg, hreindýr tvo daga í röð og svo veikur. Er varla byrjaður á einu bókinni sem ég fékk, ævisögu Davíðs Stefánssonar. Stór hluti aðfangadagskvölds fór í að setja saman Lego. Alltaf jafn gaman að fikta í Legó, og langt síðan síðast, en kannske ekki alveg eins spennandi þegar þetta er prinsessulegó. Annað hvort verð ég að reyna að koma dömunni á Technics bragðið, eða bíða þessi 2 ár eða svo þangað til litli bróðirinn uppfærir úr Dúpló.

Það er að verða árlegur viðburður að heyra Andy Gray fjalla um svæðisvörn og galla hennar eftir Liverpool – United leiki.
Í janúar í fyrra tók hann góða rýni á þetta sigurmark á síðustu mínútunni eftir aukaspyrnu:

og þótti þetta skólabókardæmi um hvernig svæðisvörn klikkar.
Síðasta vor sést hérna:

hvernig John O’Shea dansar fyrir framan fjóra varnarmenn sem allir eru að dekka svæðið frekar en manninn og þess vegna endar Johno frír og þrumar í netið.
Og enn í dag fékk Gray að predika: Rio dró með sér Torres sem eins og í fyrra horni var eini varnarmaðurinn sem fylgdi manni, fjórir varnarmenn röðuðu sér á markteiginn án þess að vera dekka neinn, Rooney fékk að skjóta óáreittur og Tevez var óvaldaður inni í markteig. (takk Benayoun fyrir að hlaupa ekki út). markið sést hér.
Takk Rafa, og megi Liverpool spila svæðisvörn sem lengst. Eins og Andy Gray var að segja: “Ég hef aldrei séð svæði skora mark í fótbolta”. Hins vegar hafa Rio, Johno og Carlos núna allir skorað sigurmark á Anfield. Tevez tók þetta reyndar á lokamínútu fyrri hálfleiks, ólíkt hinum tveim, og það er svolítið þægilegra en hitt.

Þetta var frábær sigur á Anfield, fyrst og fremst sterk og grimm vörn sem skóp hann. Patrice Evra var að öðrum ólöstuðum maður leiksins. Þetta þýðir að það verður gaman í vinnunni næstu vikuna!

United lét sér nægja fjögur mörk, og þökk sé jöfnunarmarki Roma undir lokin er United komið áfram. Þá er bara að einbeita sér að deildinni.